យើងត្រូវយល់ថា បទចម្រៀងទាំងនោះ ដែលត្រូវបានតែងឡើងនោះស្ថិតក្នុងបរិបទសង្គមមួយ ដែលបរិយាកាសមានភាពខុសប្លែងពីសង្គមសព្វថ្ងៃបន្តិច ព្រោះថា សង្គមខ្មែរនាជំនាន់នោះ គឺជាសង្គមប្រពៃណីនិយម ហើយកាន់ព្រះពុទ្ធសាសនាយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន ។ ដូច្នេះតាមរយៈបទចម្រៀងទាំងនេះ យើងអាចស្វែងយល់អំពីដំណើរទូទៅនៃជីវិតប្រចាំថ្ងៃដូចជាសេចក្តីស្នេហា រវាងកម្លោះក្រមុំ និងការអប់រំជាដើម ។ ហើយអ្វីដែលគួរឲ្យសរសើរនោះ គឺអ្នកនិពន្ធបុរាណ ថែមទាំងពណ៌នាអំពីធម្មជាតិដែលប្រកបដោយភាពប៉ិនប្រសប់ថែមទៀតផង ។
គឺសម្ព័ទ្ធភាពដ៏ស្អិតរមួតរវាងមនុស្ស និងមនុស្ស ហើយនិងបរិស្ថាន ដែលជាហេតុផលចម្បងដែលធ្វើឲ្យយើងវាយតម្លៃយ៉ាងខ្ពស់នូវវណ្ណកម្ម ទាំងនេះ ។ បើនិយាយម្យ៉ាងទៀត គោលដៅនៃបទចម្រៀងទាំងនោះ ដែលតែងឡើងដោយមិនធ្វើឲ្យយើងប្រាសចាកពីអ្វីដែលជាជាតិពិតនោះ គឺជាការធ្វើឲ្យយើងមានសុឆន្ទៈមានការដុះខាត់ជម្រះនូវរាល់អំពើអ វិជ្ជទាំងឡាយ និងមានការប្រាស្រ័យទាក់ទងយ៉ាងជិតស្និតជាមួយមនុស្សដទៃទៀត ។
ម្យ៉ាងវិញទៀត ទេពកោសល្យដ៏ខ្ពស់របស់អ្នកកវីបណ្ឌិតនាជំនាន់ដើម គឺការយកធម្មជាតិ ដូចជាបក្សីបក្សា និងរុក្ខជាតិជាដើម ចងក្រងជាកំណាព្យឡើង ឬធ្វើជាទំនុកច្រៀង ដើម្បីបំពេរអារម្មណ៍តាមរយៈអត្ថន័យនៃដំណើរជីវិតយើងម្នាក់ៗ ។
ដូចនេះតាមរយៈអត្ថបទកុមាររេវ, បទបុកស្រូវ, បទបំពេរ, បទអាឡេ, បទផាត់ផាយ, បទស្វាយចន្ទី, ស្វាយក្នុងវត្ត, បទស៊ីនួន និងបទកញ្ចាញ់ចេក បញ្ជាក់ឲ្យយើងយល់អំពីជម្រៅនៃទស្សនៈរបស់មនុស្សខ្មែរនាសម័យដើម យ៉ាងប្រាកដ ។
១- បទកញ្ចាញ់ចេក
២- បទកុមាររេវ
៣- បទបុកស្រូវ
៤- បទអាឡេ
(ម.ត្រាណេ)
ប្រភពពី http://www.cen.com.kh/culture/detail_culturecustom/MDQ3MWI1NmIzNGY
No comments:
Post a Comment