Tuesday, September 6, 2011

​ប្រភព​និង អត្ថន័យ របស់​ពាក្យ កម្ពុជា​

        កម្មវត្ថុ​នៃ​អត្ថបទ​នេះ គឺ​ដើម្បី​បង្ហាញ អំពី​ប្រវត្តិ និង សារៈសំខាន់​ផ្នែក​ប្រវត្តិសាស្ត្រ ក៏ដូចជា​ផ្នែក​រូបារម្មណ៍រ​បស់ពាក្យ​កម្ពុជា​ដែល បុព្វការី​ខ្មែរ​បាន​បង្កើតឡើង​ដោយ​សិល្ប៍​វិធី ដោយ​ពឹងផ្អែក​លើ​ព្រឹត្តិការណ៍​ប្រវត្តិសាស្ត្រ ដើម្បី​តាំង​ឈ្មោះ​នៃ​ទឹកដី​កំណើត​របស់​ជាតិ​សាសន៍​ខ្លួន តាំងពី​អតីតកាល​មួយ​ដ៏​យូរលង់ ។

​    ​ដើម្បី​បំភ្លឺ​ដោយ​ត្រួសៗ នូវ​ប្រភព​នៃ​ពាក្យ កម្ពុ​ជ ឬ កម្ពុជា ហើយ​ដើម្បី​កំណត់​បរិវេណ​នៃ​ការសិក្សា យើង​ត្រូវ​ជ្រើសរើស យក​តែ​សិលាចារឹក​សំខាន់ៗ មក​ពិនិត្យ​ប៉ុណ្ណោះ ។ ទន្ទឹមនឹងនេះ យើង​ក៏​ធ្វើការ​វិភាគ​ថ្មី​មួយ ដោយ​ពឹងផ្អែក លើ​ការបកស្រាយ​មួយចំនួន ធ្លាប់​មាន​ពីមុនមក ដើម្បី​ផ្តល់​នូវ​ពន្លឺ​ថ្មី ជុំវិញ​ប្រធានបទ​ខាងលើ ។​

​    ​ជាបឋម ត្រូវ​ជ្រាប​ថា ក្នុង​ភាសា​ខ្មែរ​នា​សម័យ​បុរេ​អង្គរ និង​អង្គរ មាន​ចម្លា​ស់ស័ព្ទ “​វ​” និង “​ព​” ។ ដូច្នេះ​ពាក្យ ក​ម្ពុ​, កម្ពុ​ជ​, កម្ពុជា សព្វថ្ងៃនេះ ក្នុង​សិលាចារឹក​សរសេរ​ជា​កម្វុ ឬ កម្វុ​ជ ទៅវិញ ។ ចំពោះ​ពាក្យ ទេស វិញ វា​ក៏​ជា​ពាក្យ​សំស្ក្រឹត​ដែរ មានន័យ​ថា ប្រទេស​, នគរ ឬ​អាណាចក្រ ។ ទោះជា​យ៉ាងណា​ក៏ដោយ ក៏​មាន​មូលហេតុ​ដែល​អាច​ឲ្យ​យើង​កំណត់​បាន​ច្បាស់លាស់​ថា ប្រជាជន​ខ្មែរ​ដើម្បី​ហៅ​ទឹកដី​ស្រុក​កំណើត​របស់​ខ្លួន ជួនកាល ប្រើ​ពាក្យ​ប្រទេស​, នគរ​,​ចក្រភព​ខ្មែរ ដោយ​ជួនកាល​ទៀត​ក៏​ប្រើ​ពាក្យ​ស្រុក​, ក្រុង​, ទឹកដី ឬ​ដែន​ដី ដែល​ជា​ស័ព្ទ​មន​ខ្មែរ ស្រប​នឹង​ន័យ​ក្នុង​ភាសាសំស្ក្រឹត​ដែរ ។ ឧទាហរណ៍ ពាក្យ​ប្រទេស​ខ្មែរ ក៏​មានន័យ​ដូច​គ្នា​នឹង​ពាក្យ ស្រុក​ខ្មែរ​ដែរ ។

​​១.​ ប្រភព​សិលាចារឹក​
​    ​យើង​ត្រូវ​ទទួលស្គាល់ថា គេ​បានដឹង​ជា​ហូរហែរ​ច្រើន​ណាស់​មកហើយ ពី​ប្រភព នៃ​ពាក្យ​ក​ម្វុ (​ក​ម្ពុ​)​។ តាមពិត​ទៅ​ពាក្យ នេះ​ត្រូវបាន​សិក្សា​វិភាគ​មុនគេ​ដំបូងបង្អស់​ដោយ​លោក​ហ្ស​កសែ​ដេ​ស  ក្នុង​អត្ថបទ​មួយ​ដ៏​ល្បីល្បាញ ស្តីពី ប្រភព​នៃ​ព្រះ​រាជ្យ​វង្សានុវង្ស​សម័យអង្គរ ។ លោក​បាន​ទទួលស្គាល់ថា ពាក្យ កម្វុ​នេះ​ជា​ពាក្យ​សំស្ក្រឹត មានន័យ​ថា ខ្យង​ស័ង្ខ សមុទ្រ ដែល​ជា​កេតន​ភ័​ណ្ឌ របស់​ព្រះ​វិស្ណុ ។ មួយវិញទៀត​ពាក្យ​នេះ ក៏​ជា​ឈ្មោះ​របស់​មហាឥសី​ដែល​បាន​បង្កើត​ទឹកដី និង ប្រវត្តិសាស្ត្រ​កម្ពុជា​ដែរ បើ​យោង​តាម​ខ្លឹមសារ នៃ​សិលាចារឹក​ប្រាសាទបក្សីចាំក្រុង​ចារ​នៅ​ឆ្នាំ ៩៤៧ ។ ជុំវិញ​បញ្ហា​នេះ លោក​បាន​បញ្ជាក់បន្ថែម​ថា ពាក្យ​ខ្មែរ ត្រូវ​បាន​កើត​ដោយ​ការរួម​ផ្សំគ្នា រវាង​ពាក្យ ក​ម្វុ ដែល​ជា​ព្រះ​ស្វាមី និង មេ​រា ព្រះ​មហេសី ផងដែរ ដែល​ជា​អំណោយ​ដ៏​ពិសិដ្ឋ​របស់​ព្រះ​វិស្ណុ ។

​    ​នេះ​ជា​ហេតុផល​ធ្វើឲ្យ​យើង​ដឹងថា បន្តិច​ម្តងៗ ឈ្មោះ​របស់​បព្វជិត​តា​មហាឥសី​កម្វុ​នេះ បាន​ក្លាយទៅជា​ឈ្មោះ​របស់​ប្រទេស​ខ្មែរ​គឺ ក​ម្វុទេស ដែល​ត្រូវ​គេ​ស្គាល់​ជា​ផ្លូវការ តាមរយៈ​សិលាចារឹក​K400 មាន​កាលបរិច្ឆេទ ឆ្នាំ ៨៦៨ នៅ​ប​អ៊ី​កា ក្នុង​ខេត្ត​នគរ​រាជសិមា ប្រទេស​ថៃ​បច្ចុប្បន្ន​។ ការ​ដាក់​ឈ្មោះ​ក​ម្វុទេស បែបនេះ នា​សម័យ​ចេនឡា ឬ​ជួនកាល​ទៀត​កម្វុ​ជទេស ដូច​ករណី​សិលាចារឹក​នា​សម័យអង្គរ ចារ​នៅ​វត្ត​សំរោង ស្រុក​បាភ្នំ​, ខេត្ត តាកែវ ក៏​ដើម្បី​រំលឹក​ដល់​ប្រវត្តិ​នៃ​ការកកើត នៃ​ប្រទេស​ខ្មែរ​ដែរ  ពោល​គឺ​ការរួម​សង្វាស​រវាង​សមាសធាតុ​ឥណ្ឌា​តំណាង​ដោយ​តា​មហាឥសី ក​ម្វុ​(​ក​ម្ពុ​) និង​ខ្មែរ តំណាង​ដោយ​ព្រះ​នាង​មេ​រា ឬ​នាងនាគ ដែល​ជា​ម្ចាស់​ទឹក​ម្ចាស់​ដី ។ មានន័យ​ថា ទឹកដី​ខ្មែរ គឺជា​ទឹកដី​ដែល​ត្រូវបាន​បង្កើតឡើង​ដោយ​ព្រះ​ហ​ស្ថ​របស់តា​មហាឥសី ក​ម្វុ​(​ក​ម្ពុ​) និង​ព្រះ​នាង​មេ​រា ដើម្បី​ទុកជា​កេរ្តិ៍​ដល់ កុលបុត្រ កុល​ធីតា ខ្មែរ​ដែល​ជា​កូនចៅ​។ ម្ល៉ោះហើយ បានជា​មាន​ការប្រើ​ពាក្យ​ខ្មែរ​ជា​ពន្ធ​នាម ជា​លើក​ដំបូង​បង្អស់ នៅក្នុង​សិលាចារឹក K.227 ក្នុងន័យ​ជា​កូនចៅ​របស់ មហាឥសី​កម្ពុ និង​ព្រះ​នាង​មេ​រា ដែល​បាន​ក្លាយជា ស្ថាន​នាម យ៉ាង​ប្រាកដ ។

​    ​បើ​តាម​ការស្រាវជ្រាវ យើង​ក៏​ដឹង​ទៀត​ថា ពាក្យ​ចក្រភព​កម្វុ​ជទេស (​ប្រទេស​ខ្មែរ​ដែល​ជា​ចក្រភព ឬ មហា​ប្រទេស​) ទើបតែ​ត្រូវបាន​និយម ប្រើប្រាស់​នៅក្នុង​រាជ្យ​របស់​ស្តេច ព្រះបាទ​ជ័យវរ្ម័ន​ទី​២ ( ៨០២-៨៥០​គ​.​ស​) ដែល​ជា​ស្តេច​ចក្រ​វា​ទិន ។ កុំភ្លេចថា ស្តេច​ដ៏​ខ្លាំងពូកែ​អង្គ​នេះ បាន​ផ្តើម  ការបង្រួបបង្រួម​ដែនដី ចេន​ឡានទឹក នឹង ចេនឡា​គោក ឲ្យក្លាយ​ជា​ធ្លុង ឬ​ជា​ទឹកដី​តែ​មួយ​។

​២.​បដិមា​សាស្ត្រ​
​    ​ស្រប​នឹង​ទិន្នន័យ សិលាចារឹក​នេះដែរ ដែល​បាន​បញ្ជាក់​ន័យ​នៃ​ពាក្យ​កម្ពុជា យ៉ាង​ច្បស់​លាស់ នៅ​មាន​កត្តា​ផ្សេងៗ មួយចំនួន ក្នុងនោះ​រួមមាន​ជំនឿ​របស់​ប្រជាជន​ខ្មែរ នា​សម័យ​នគរ​ភ្នំ ក្នុងអម្លុង​ស​.​ត​ទី​៦ នៃ​គ​.​ស​ផងដែរ ។

​    ​ខ្លឹមសារ​នៃ​សិលាចារឹក ពី​សម័យ​បុរេ​អង្គរ ដល់​សម័យ​អង្គរ គឺជា​ភស្តុតាង យ៉ាង​សំខាន់​ពាក់ព័ន្ធ ទៅនឹង​ការប្រើ​ពាក្យ កម្វុ​ជ ដើម្បី​ហៅ​ប្រទេស​ខ្មែរ ក្នុងន័យ​ដែល​ថា​ប្រទេស​បង្កើតឡើង​ដោយ​មហាឥសី ក​ម្វុ ឬ​ជា​ប្រទេស​របស់​ពួក​ក​ម្វុ ។ ដូចនេះ យើង​អាច​និយាយបាន​ថា ពាក្យ​កម្វុជា​ក្នុង​សង្គម​បុរាណ ជា​ពាក្យ​មួយ​បង្កប់​ទៅ​ដោយ​អត្ថន័យ​ដ៏​ពិសិដ្ឋ ដោយហេតុ​ថា ជា​ទឹកដី​របស់​មហាឥសី​ដ៏​មាន​មហិទ្ធិឫទ្ធិ​អស្ចារ្យ ។ ជា​ឧទាហរណ៍ ក្នុង​សិលាចារឹក  ស្តុក​កក់ធំ​ចារ​នៅ​ឆ្នាំ ១០៥២​នៃ គ​.​ស (K.935) នៅ​ខេត្ត​ស្រះកែវ ក្នុង​ប្រទេស​ថៃ​បច្ចុប្បន្ន តែ​ជា​អតីត​ទឹកដី​ខ្មែរ​ពី​មុន​គេ​ឃើញ​មាន​ការប្រើ​ពាក្យ​ព្រះ​កម្វុ​ជទេស ។

​    ​អាស្រ័យ​ហេតុនេះ​ហើយ បានជា​យើង​អាចនិយាយបាន​ថា ជា​ប្រពៃណី រាល់​ជនជាតិ​សុទ្ធសឹងតែ​ដាក់ឈ្មោះ ទឹកដី ស្រុក​ភូមិកំណើត ឬ​ប្រទេស ដែល​បាន​ឲ្យ​កំណើត​ឲ្យ​ខ្លួន  យ៉ាងណាមិញ ជនជាតិ​ខ្មែរ​ក្នុង​អតីតកាល​ក៏​ដូច្នោះ​ដែរ ។ ដូច្នេះ​ការ​ដាក់​ឈ្មោះ​ប្រទេស របស់​ខ្លួន​មាន​សារៈសំខាន់​ណាស់​សម្រាប់​ជាតិ​នីមួយៗ ប៉ុន្តែ​ទោះជា​យ៉ាងណាក៏ដោយ ការ​ដាក់​ឈ្មោះ កម្វុ​ជទេស ឬ ប្រទេស​កម្ពុជា​ខាងលើ​នេះ មាន​លក្ខណៈ​ជា​ប្រវត្តិសាស្ត្រ គួរ​ឲ្យ​យើង​យក​មក​វិភាគ ស៊ីជម្រៅ ។

​    ​នៅទីនេះ យើង​ចង់​និយាយថា ការ​ដាក់​ឈ្មោះ កម្វុជា ទំនង​ជា​ជំនួស​ឈ្មោះ​គោកធ្លក ដែល​ត្រូវបាន​អនុម័ត​ឡើង​នា​សម័យ នគរ​ភ្នំ និង ត្រូវបាន​ធ្វើឡើង​ដោយ​ឈរលើ​គោលការណ៍ ដ៏​ជាក់ច្បាស់ ដោយ​សម​ហេតុផល ជាទីបំផុត ។ ដើម្បី​ជា​ភស្តុតាង ជាក់ស្តែង សូម​ពិនិត្យ​ពាក្យ ហរិ​ក​ម្វុជេន្ទ្រៈ ដែល​ជា​ឈ្មោះ​ព្រះអាទិទេព​ចម្បង​សំខាន់​ជាងគេ​បំផុត នៅលើ​ប្រាសាទភ្នំដា នា​សម័យ​នគរ​ភ្នំ ដែល​ជា​ប្រាសាទ​រាជនៃ​ព្រះ​រាជធានី​អង្គរបុរី ឬ​វ្យា​ធ​បុរៈ​ក្នុង​ខេត្ត​តាកែវ បច្ចុប្បន្ន ។

​    ​សូម​រំលឹក​ថា ក្នុងចំណោម​ចម្លាក់​ទេវរូប​ហរិ​កម្វុជ​ជេ​ន្ទ្រៈ ដែល​តំណាង​ព្រះ​វិស្ណុ​ទៅ​ក្នុង​សម័យ​បុរាណ ចម្លាក់​នៅ​ប្រាសាទ​ខាងលើ​មាន​ទំហំ​ធំ​ជាងគេ​បំផុត ដោយ​មាន​កំពស់​ទៅដល់ ២,៩០ ម៉ែត្រ ដែល​សព្វថ្ងៃ​តំកល់ទុក​នៅ​សារមន្ទីរ​ជាតិ​ភ្នំពេញ ។ ការស្ថាបនា នូវ​ចម្លាក់​ថ្ម ដ៏​សំ​ម្បើ​ម​នេះ ដែល​ក្នុង​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​ខ្មែរ គេ​មិន​ធ្លាប់​ជួបប្រទះ​នោះ អាច​នឹង​ធ្វើ​ឡើង​ទៅ​បាន លុះត្រាតែ​មាន​ជាង​ជំណានៗ ដ៏​ច្រើន និង​មាន​ភាព​ស្ទាត់​ជំនាញ ទាំង​បច្ចេកទេស ទាំង​បញ្ញាញាណ ។

​    ​ជុំវិញ​ចម្លាក់​ព្រះ​វិស្ណុ​ក​ម្វុជេន្ទ្រៈ ដូច​លោក​សាស្ត្រ​ចារ្យ ឡុង សៀម​ដែរ យើង​មាន​យោបល់​ថា ពាក្យ​នេះ គឺជា​ពាក្យ​តំណាង​ឲ្យ​ទេវនា​មនិង ស្ថាន​នាម​។ ឧទាហរណ៍​ជាក់ស្តែង តាម​សិលាចារឹក K.272 នា​សម័យ​បុរេ​អង្គរ យើង​អាច​យល់​អំពី​បំណង និង អត្ថន័យ ដែល​ខ្មែរ​ពេញនិយម ចំពោះ​ពាក្យ​កម្វុ​រាជល​ក្ម្សី និង​ពាក្យ​កម្វុ​បុរី ឬ​ទីក្រុង​កម្វុ​ក្នុង​សិលាចារឹក​នា​សម័យអ​ង្គ​រ K.283 ។​

​    ​ការបង្ហាញ​នេះ ថ្វីត្បិតតែ​មាន​សភាព​ជា​សេចក្តី​ខ្លី ក៏ប៉ុន្តែ​យើង​ក៏​មិន​ត្រូវ​មើលរំលង​នូវ​អត្ត​ន័យ​ស៊ីជម្រៅ​នៃ​ពាក្យ​ ទាំងនោះ​ដែរ ។ ចំពោះ​យើងៗ​មាន​យោបល់​ថា ការ​យក​ឈ្មោះ​ទេវ​មក​ភ្ជាប់​នឹង​ស្ថាន​នាម​គឺ​ប្រទេស (​កម្វុ​ជ​) បែបនេះ គឺ​ធ្វើឡើង​ដើម្បី​បង្ហាញ​ភាព​ដ៏​រឹងមាំ ឬ​ភាព​អមតៈ​នៃ​ប្រទេស​កម្ពុជា មានន័យ​ថា​ដរាបណា​ព្រះ​បដិមា​នេះ​ដែល​ជា​ព្រះអាទិទេព នៃ​ព្រះរាជាណាចក្រ​កម្ពុជា នៅ​គង់វង្ស​ស្ថិតស្ថេរ​ដរាប​នោះ ប្រទេស​ខ្មែរ​ក៏​នៅ​ស្ថិតស្ថេរ​ដដែល​ដែរ ។

​    ​ជា​ការពិត​ណាស់ សម្រាប់​សាសនិកជន​ខ្មែរ នា​ជំនាន់​នោះ ការហៅ ពាក្យ​វិស្ណុ​កម្វុជ​ជេ​ន្ទ្រៈ​នេះ ដែល​កវី​បណ្ឌិត​បាន​បង្កើត​ដោយ​គោលការណ៍​និយម យ៉ាង​ច្បាស់លាស់ នា​សម័យ​បុរេ​អង្គរ បាន​បង្កប់​នូវ​រូបារម្មណ៍​ដ៏​ជ្រាលជ្រៅ និង​ដ៏​ឧត្តុង្គឧត្តម​បំផុត ។ ក្រៅពី​អំណាច​ពិសិដ្ឋ អំណាច​សីលធម៌ និង​គុណធម៌​ឥត​ត្រើយត្រាន ព្រះ​វិស្ណុ​កម្វុជ​ជេ​ន្ទ្រៈ ក៏​បំពេញ ក្នុង​អតីត​នូវ​តួនាទី ជា​អត្ថិភាព​មួយទៀត គឺ​ការផ្សៈផ្សា​បង្រួបបង្រួម​ជាតិ​តាមរយៈ​ជំនឿ ។ គោលបំណង ចម្បង​គឺ ក៏​ដើម្បី​ធ្វើឲ្យ​ឈ្មោះ​នេះ ប្រកប​ដោយ​ភាព​ខ្ទ័​រខ្ទា ទូ​ទាំង​ចក្រភព​ខ្មែរ ដោយ​ធ្វើឲ្យ​គេ​គោរព​កោតខ្លាច រំភើប​ញាប់​ញ័រ កាល​បើ​ស្តាប់​ឬ ឮ​ពាក្យ​នេះ ។ មានន័យ​ថា​សត្រូវ​មិន​ហ៊ាន​បៀតបៀន ឬ​មើលងាយ​ជាតិ​សាសន៍​ខ្មែរ ដែល​ប្រកបដោយ​គុណសម្បត្តិ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ដូច​ពោល​ខាងលើ​បាន​ឡើយ ។
​    ​
​    ​ប្រសិនបើ​យើង​រស់នៅ​ក្នុង​រង្វង់​សហគមន៍​មនុស្ស​នា​ជំនាន់​នោះ យើង​ពិតជា​មាន​អារម្មណ៍​ដូច្នេះ​ពុំខាន ដោយ​រកឃើញថា សង្គម​វប្បធម៌​តម្រូវឲ្យ​មាន​ជំនឿ​បែបនេះ ។ ទាំងនេះ មិន​គ្រាន់តែ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​កូន​កម្ពុជា ឬ​ខ្មែរ​គ្រប់រូប​មាន​ទឹកចិត្ត​ជ្រះថ្លា មាន​សីលធម៌ និង គុណសម្បត្តិ​ខ្ពស់ ដោយមាន ជំនឿ​ទុកចិត្ត​លើ​ខ្លួនឯង និង​លើ​ជាតិ​ឯង ក្នុងនាម​ជា​កម្ពុជា ឬ​ជា​ខ្មែរ​តែ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ លើសពីនេះ​ទៀត ភាព​សាមគ្គី​រវាង​គ្នា​នឹង​គ្នា ដោយសារ​តែ​ចំណង​ជំនឿ​ប្រពៃណី បាន​ចង​ជាប់​ពួកគេ​ឲ្យ​រួមរ​ស់ជា​ធ្លុង​មួយ ។ នេះ​ជា​និមិត្តរូប​មួយ​យ៉ាងសំខាន់ ដែល​ការគោរព​បូជា​ព្រះ​វិស្ណុ​លើ​កំពូលភ្នំ​ដា បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​ក្នុង​អតីតកាល​ដ៏​យូរលង់ ។ បើ​និយាយ​ម្យ៉ាងទៀត វត្តមាន​របស់​ចម្លាក់​នេះ គឺជា​និមិត្តរូប​នៃ​ការប្រមូលផ្តុំ​កម្លាំង​របស់​ជាតិខ្មែរ​ទាំងមូល តាមរយៈ ជំនឿ​សាសនា ។ ម្យ៉ាងទៀត ឆន្ទៈ​នេះ​ក៏​អាច​គូសបញ្ជាក់ ដូច​ទើប​ពោល តាមរយៈ​នៃ​ទំហំ​នៃ​ព្រះ​បដិមា​បុរាណ​នេះ ដែល​ពុំ​ធ្លាប់មាន​ក្នុង​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​ខ្មែរ​ឡើយ ។ កុំ​ភ្លេច​ថា​អត្ថន័យ​នៃ​ការគោរព​បូជា គឺជា​ចលនា​បួងសួង​ឲ្យ​ប្រទេសជាតិ ឬ មនុស្ស​ខ្មែរ​គ្រប់រូប​បាន​តែ​សេចក្តីសុខ សេចក្តី​រុងរឿង ថ្កើន​ថ្កាន​។ ក៏​ប៉ុន្តែ​ទន្ទឹម​នឹង​នេះ ធ្វើឲ្យ​មាន​សាមគ្គីភាព រវាង​ប្រជានុរាស្ត្រ និង ប្រមុខ​ដឹកនាំ​ជាតិ គឺ ព្រះមហាក្សត្រ និង​សព្វ​នា​ម៉ឺន មន្ត្រី ដែល​ជា​មេ​ស្ថាប័ន ឬ​ជា​អ្នកដឹកនាំ​ជាតិ ។ បើ​និយាយ​ម្យ៉ាងទៀត ព្រះ​វិស្ណុ​កម្វុជ​ជេ​ន្ទ្រៈ បាន​បំពេញ តួនាទី​មួយ​យ៉ាង​សំខាន់  គឺ​ការពង្រឹង​ពង្រីក​ស្ថាប័ន​អំណាច​របស់​ព្រះមហាក្សត្រ​រាជេន្ទ្រ​វរ្ម័ន តាមរយៈ​រូបចម្លាក់​ដែល​មាន​ព្រះនាម​របស់​ទ្រង់​គឺ វិស្ណុ​កម្វុជ​ជេ​ន្ទ្រៈ ។ ខាងលើ​នេះ​ក៏​ជា​ឧបករណ៍ មួយ​ដ៏​កម្រ បង្ហាញ​នូវ​ទេពកោសល្យ និង​បញ្ញាញាណ​ដ៏​ខ្ពង់ខ្ពស់ ក្នុង​ការបង្កើត​ពាក្យ​មួយ​ដែល​មិន​គ្រាន់តែ​តំណាង​ឲ្យ​ប្រទេស​តែប៉ុណ្ណោះ ក៏​ប៉ុន្តែ​តំណាង​ឲ្យ​ព្រះអាទិទេពក៏​មាន​មហិទ្ធិរិទ្ធិ ព្រម​ទាំង​ព្រះមហាក្សត្រ​គ្រប់គ្រង​អំណាច​ផងដែរ ។

​    ​រួម​សេចក្តី​មក ព្រះ​វិស្ណុ​កម្វុជ​ជេ​ន្ទ្រៈ ខាងលើ​គូសបញ្ជាក់ឲ្យ​យើង​ឃើញ​នូវ​លក្ខណៈ ពិសិដ្ឋ ដ៏​ឧត្តុង្គឧត្តម និង​សក្កា​នុព​ល នៃ​កម្លាំង ពិសិដ្ឋ ស័ក្តិសិទ្ធិ របស់​ប្រទេស​ខ្មែរ ដែល​ជា​ទឹកដី​របស់​ព្រះ 
(​មហាឥសី​កម្ពុជ និង​នាង​មេ​រា​) ។ កុំ​ភ្លេច​ថា​ពាក្យ​កម្វុជ​ជេ​ន្ទ្រៈ ពិតជា​បង្ហាញ​ពី​ការបង្រួបបង្រួម​ជាតិ​ខ្មែរ យើង​វិញ​ជុំវិញ ព្រះអាទិទេព នៃ​ព្រះរាជាណាចក្រ​កម្ពុជា ក្រោមរូបភាព នៃ​ព្រះ​វិស្ណុ ដែល​គេ​តម្កល់​នៅ​ក្នុង​ប្រាសាទ​ឥដ្ឋ​ភ្នំ​ដា​ក្នុងអម្លុង ស​.​ត​ទី ៦ នៃ​គ​.​ស ។​
By (​ម​.​ត្រា​ណេ​) 
Sources: www.cen.com.kh

No comments:

Post a Comment