ប្រលោមលោករឿង

ម្ចាស់កែវភ្នែក

២

បណ្តាលចិត្ត

   ម៉ោង ៥ ទៀបភ្លឺទៅហើយ...... សម្លេងមាន់រងាវឭសូរឲ្យទ្រហ៊ឹង ហើយអាកាសធាតុនាពេលជិតព្រឹក  ព្រលឹមក៏ត្រជាក់ល្មម រីឯតាមវិថីនានា ក៏ចាប់ផ្តើមមានភាពមមាញឹកជាបណ្តើរៗ ដោយយានយន្ត    ផ្សេងៗ កំពុងរត់ទៅមក ក្រោមការបញ្ជាដោយម្ចាស់វា ឆ្ពោះទៅកាន់គោលដៅរៀងៗខ្លួន។ 

   នរៈប្រាស់ខ្លួនគេងបន្ទាប់ពីមុជទឹកជម្រះកាយហើយ តែកម្លោះយើងគេងមិនទាន់លក់នៅឡើយ ទេ។ គេកំពុងតែបង្ហើរអារម្មណ៍នឹកដល់រចនា នឹងគិតថា ប្រាប់ម្ចាស់បេះដូងគេអំពីការងាររបស់គេដែល ទើបតែប្រែប្រួលម្សិលម៉ិញនេះ។ គេយើងថែមទាំងយកដៃគងថ្ងាស គេងញញឹម សប្បាយរីករាយ តែម្នាក់ឯង នឹកដល់អនុស្សាវរីយ៍ក្នុងអតីតកាល នាថ្ងៃដំបូងដែលរូបគេបានឆ្លើយឆ្លងកិច្ចសន្ទនាជាមួយ រចនា ក្នុងឆ្នាំទីមួយនៅឯសាកលវិទ្យាល័យ......................

   -"បែបអង់គ្លេសខ្លាំងហើយមើលទៅ.....ឃើញអានសុទ្ធតែ Cambodia Daily និង Phnom Penh Post...?" នរៈចាប់ផ្តើមពោលវាចាទៅកាន់និសិត្សរចនា ដែលក្នុងពេលនោះជាម៉ោងសម្រាក ហើយមាន  សិស្សតែ ៥ - ៦ នាក់ប៉ុណ្ណោះកំពុងអង្គុយអានសៀវភៅក្នុងថ្នាក់រៀន រួមទាំងរចនាផងដែរ។

   -"ចា៎ះ? អូហ៎.....អត់ទេ! គ្មានខ្លាំងអីទេ.....ខ្ញុំចេះតែអានទៅទេ..... ព្រោះចង់បានពាក្យថ្មីៗ។" នាងឆ្លើយតបទាំងភ្ញាក់ ដោយចោលកែវភ្នែកទាំងគូរមករកម្ចាស់សម្លេង នឹងមានទឹកមុខអៀនប្រៀន តាមនិស្ស័យធម្មជាតិជាស្រីក្រមុំ។

នរៈ -"ដូចគំនិតរបស់ខ្ញុំដែរ.....ចង់ចេះពាក្យថ្មីៗ.....មិនពិបាកទេ ឲ្យតែយើងឧស្សាហ៍អាន ទោះជាសៀវភៅក៏ដោយ កាសែតក៏ដោយ។ កាលពីឡើង Present (Present មានន័យថា ធ្វើបទបង្ហាញ ឬណែនាំ អ្វីមួយឲ្យអ្នកដ៏ទៃស្តាប់ ដឹងឭ ឬយល់) ខ្ញុំឃើញនិយាយអង់គ្លេសបានល្អ ណាស់..... ឲ្យឡើងរអិលតែម្តង។"

រចនា   -"ច៎ាះ! មានណា៎..... ខ្ញុំនិយាយធម្មតាសោះហ្នឹង.....កាលណោះភ័យសឹងអី!"

នរៈ   -"ដូចតែគ្នាហ្នឹង.....លើកទីមួយហើយដែលខ្ញុំឡើងអ៊ីចឹង.....ប៉ុន្តែឥឡូវដូចជាមិនសូវអី ប៉ុន្មានទេ។"

រចនា   -"ថាមិនត្រូវដែរហ្នឹងណា៎ះ! មុនឡើងខំតាំងចិត្តកុំឲ្យភ័យ តែដល់ពេលឡើងនិយាយ ..... រកនឹកអត់ចង់ចេញ។"

នរៈ   -"ហិ ហិ ហិ ..... តែបានពីរបីដងឡើងទៅស៊ាំហើយ.....ខ្ញុំក៏អ៊ីចឹងដែរ! Cause and Effect អ្ហា៎ អានសៀវភៅនេះដែរ? សៀវភៅហ្នឹងល្អតើ!" 

រចនា   -"ចា៎ះ.....អូហ៎ ធ្លាប់អានហ្អ៎? ខ្ញុំទើបតែទិញម្សិលម៉ិញហ្នឹង ..... គ្មានទាន់បានអានអីទេ!" 

នរៈ   -"ខ្ញុំអានជិតចប់ហើយ​..... ហើយ..... !" ​សម្លេងទូរស័ព្ទបន្លឺឡើងតិចៗល្មមអាចស្តាប់ឭតែម្នាក់

ឯង ចេញពីកាបូបដាក់សៀវភៅរបស់និសិត្សរចនា ធ្វើឲ្យបង្អាក់ការសន្ទនារបស់ពួកគេទាំងពីរ។
   -"អត់អីទេ..... ខ្ញុំមិនរំខានទេ!" នរៈពោលវាចាដោយលើកដៃជាសញ្ញាបង្ហាញពីសុជីវធម៌ ផ្តល់សិទ្ធ ដល់គូសន្ទនាលើកទូរស័ព្ទ ហើយរូបគេក៏ដើរចេញមកកាន់តុរបស់ខ្លួន។ តុនរៈស្ថិតនៅជួរទី៦ នៅខាងក្រោយតុរចនារំលងតែ៣ជួរប៉ុណ្ណោះដែលល្មមអាចឲ្យនិសិត្សនរៈយើងស្តាប់ឭរចនា 

និយាយឆ្លើយឆ្លងជាមួយអ្នកដែលនៅខាងខ្សែម្ខាងតាមទូរស័ព្ទបាន។

   -"អាឡូ ម៉ាក់? ..... ចា៎ះ.....? ចុះឥឡូវយ៉ាងម៉េចហើយម៉ាក់? .....​ចា៎ះ.....ចា៎ះម៉ាក់!" និយាយមិនទាន់ចប់ស្រួលបួលផង មាណវីស្ទុះក្រោកឈរ ប្រមូលសម្ភារៈសិក្សាដាក់ក្នុងកាបូប យ៉ាងប្រញ៉ាប់ប្រញ៉ាល ហើយងាកនិយាយទៅកាន់នរៈទាំងទឹកមុខភ័យព្រួយឥតឧបមា។
   -"ខ្ញុំសូមពឹងមួយណា៎! .....ជួយប្រាប់ Teacher ផង.....ខ្ញុំសុំចេញទៅមុនម៉ោងហើយ ព្រោះប្អូនស្រីខ្ញុំ ជួបគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ ហើយពេលនេះកំពុងនៅឯមន្ទីពេទ្យកាល់ម៉ែតឯណោះ .....សន្លប់អត់ទាន់ ដឹងខ្លួនទេ.....Ok?" ចប់ប្រយោគមិនទាន់ ស្រស់ស្រីបោះជំហានដើរទៅវឹង ធ្វើឲ្យនរៈឈរសម្លឹង នាងពីក្រោយដោយអត់ដឹងថាត្រូវឆ្លើយតបយ៉ាងម៉េច បើនាងដើរទៅយ៉ាងលឿនស្លេវ រកតែគេឆ្លើយ យល់ព្រមមិនទាន់។

   នរៈឈរទ្រឹង សម្លឹងមើលរចនាដើររហូតចេញផុតពីថ្នាក់រៀន រីឯមិត្តរួមថ្នាក់ផ្សេងទៀតដែល កំពុងអានសៀវភៅនៅក្បែរនោះនាំគ្នាមើលមកនរៈធ្វើភ្នែកឡិងឡង់ៗដូចមនុស្សទើបតែងើបពីសន្លប់។ តាមពិតនរៈចង់ប្រាប់រចនាថានាងភ្លេចសៀវភៅមួយក្បាលហើយ គឺសៀវភៅ Cause and Effect ដែលនាងទើបតែទិញ។ នាយយើងបានច្រឡំកាន់សៀវភៅនេះមកក្នុងពេលដែលគេបានដើរចេញ ពីតុរចនា ខណៈទូរស័ព្ទនាងរោទិ៍។

   បុរសយើងអង្គុយចុះ បើកសៀវភៅចំទំព័រទី១ ឃើញមានពាក្យពេចន៍ដែលសរសេរដោយប៊ិច ពណ៌ខៀវនៅចុងទំព័រខាងស្តាំផ្នែកខាងលើបង្អស់ "Bought on 18th March 2006" (បានទិញនៅថ្ងៃ១៨ ខែមិនា ឆ្នាំ២០០៦) នឹងមានហត្ថាលេខានៅពីខាងក្រោមប្រយោគមួយនេះ រួមទាំងមានពាក្យថា "រចនា" នៅខាងក្រោមហត្ថាលេខានោះទៀតផង។ នរៈអានពាក្យ "រចនា" ខ្សឹបៗសឹងតែមិនហើប បបូរមាត់ ថែមទាំងញញឹមតែម្នាក់ឯង ដោយបង្ហើរអារម្មណ៍ទៅរកម្ចាស់ឈ្មោះ .....ចិត្តមួយនឹកដល់ វង់ភក្រ្តដ៏សរលោងម៉ដ្តខៃ រីឯចិត្តមួយផ្សេងទៀតនឹកព្រួយបារម្ហដល់ញ្ញាតិសន្តានរបស់នាងដែល បានជួបគ្រោះអកុសលមុននេះបន្តិច។

   ថ្វីត្បិតតែពួកគេទាំងពីរនាក់រៀនថ្នាក់ជាមួយគ្នាមែន តែនេះជាលើកដំបូងហើយដែលនរៈមាន ឱកាសបានប្រាស្រ័យទាក់ទងឆ្លើយឆ្លងពាក្យសម្តី ស្តីវាចាជាមួយរចនា​ ហើយបុរសយើង ក៏មិននឹកស្មានថា នាងមានភាពរួសរាយរាក់ទាក់ ចូលចិត្តរាប់អានអ្នកផងទាំងពួងដូច្នេះឡើយ។ កន្លងមកនរៈតែងគិតថា នារីមានសម្រស់ស្រស់ស្អាត ជាកូនអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិស្តុកស្តម ច្រើនមានចរិតវាយឬក ឆ្មើងឆ្មៃ រាប់អានរាក់ទាក់តែជាមួយអ្នកមានដូចគ្នាតែប៉ុណ្ណោះ ហើយអ្វីដែល បណ្តាលឲ្យកម្លោះយើងហ៊ានដាច់ចិត្តនិយាយប្រទាក់ពាក្យសម្តីជាមួយនាងក្នុងថ្ងៃនេះ ក៏ព្រោះតែ ប៉ុន្មានថ្ងៃមុននេះនាពេលព្រឹក ខណៈនរៈកំពុងអង្គុយញ៉ាំអាហាររួមតុជាមួយមិត្តភ័ក្តដ៏ទៃទៀតក្នុង អាហារដ្ឋាននៃសាកលវិទ្យាល័យ ក៏ស្រាប់តែមិត្តម្នាក់ឈ្មោះដារិទ្ធដែលកំពុងតែរួមតុជាមួយនរៈ សុខៗ បែរជាមានអាការៈវិលមុខ ទន់ដៃទន់ជើង អង្គុយទប់ខ្លួនមិននឹង ហើយដួលផ្ងាក្រោយមួយ រំពេច។ ភាពឆោឡោក៏បានកើតឡើង! ទាំងនរៈ និងមិត្តភ័ក្តដ៏ទៃទៀតស្ទុះព្រមគ្នាទៅលើកត្រកង ដារិទ្ធ ខ្លះជួយច្របាច់ដៃជើង ខ្លះជួយយកប្រេងកូឡាមកញីថ្ងាសនិងសៀតថ្កា រីឯនរៈជួយរឹតទ្រូង ដោយរាងកាយទាំងមូលរបស់ដារិទ្ធត្រូវបានទ្រដោយដៃឆ្វេងរបស់នរៈ។

   ដោយមិនបង្អង់យូរ នរៈចាប់លើកបីដារិទ្ធហើយពោលវាចាទៅកាន់មិត្តភ័ក្តទាំងអាការៈភ័យព្រួយ និងស្លន់ស្លោរកថាមិនត្រូវ។
   -"ឆាប់ដឹកគាត់យកទៅមន្ទីរពេទ្យតែម្តងទៅ.....ព្រោះមើលទៅមិនស្រួលទេ!" គេបីអ្នកជំងឺដារិទ្ធដើរ យ៉ាងញាប់ជើងហាក់គ្មានធ្ងន់ឬហត់អ្វីបន្តិចសោះ រីឯមិត្តភ័ក្តដ៏ទៃទៀតក៏រួមដំណើរមកជាមួយដែរ។
   -"ទៅ.....ដារ៉េត.....យកម៉ូតូរបស់ឯងសិនម៏! ឌុបយកទៅពេទ្យលោកសង្ឃ.....នៅជិតនេះទេ!" នរៈនិយាយទៅកាន់ដារ៉េតដែលជាមិត្តរួមថ្នាក់ជាមួយគ្នា ហើយក៏ជាមិត្តដ៏ជិតស្និទរបស់ដារិទ្ធដែរ។ ក៏លឿនដូចចិត្ត ដារ៉េតស្ទុះរត់ទៅមុន សំដៅទៅកន្លែងទទួលផ្ញើកង់ម៉ូតូ។

   ម៉ោង២រសៀលថ្ងៃដដែល នៅឯមន្ទីរពេទ្យលោកសង្ឃ..........

   -"ដារ៉េត.....ដារិទ្ធយ៉ាងម៉េចហើយ?" នរៈនិយាយខ្សឹបៗទៅកាន់ដារ៉េតដែលកំពុងអង្គុយលើកៅអី ជ័រដ៏កញ្ចាស់មួយក្បែរគ្រែអ្នកជំងឺដារិទ្ធ។
    -"គាត់បានធូរច្រើនហើយ.....លោកគ្រូពេទ្យប្រាប់ថាគាត់គ្មានជំងឺអ្វីធ្ងន់ធ្ងរទេ.....គឺដោយសារតែ គាត់ខ្សោយ អស់កម្លាំង សម្រាកមិនបានគ្រប់គ្រាន់ហើយថែមទាំងខ្វះជាតិស្ករទៀតផង។" ដារ៉េតឆ្លើយតបនរៈទាំងសម្លឹងមើលទឹកសេរ៉ូមនៅក្នុងប្លោកដែលព្យួរជាប់នឹងបង្គោលឈើមួយប៉ុនក ដៃមនុស្សចាស់ចងឱបភ្ជាប់ទៅនឹងជើងគ្រែក្បាលដំណេកខាងស្តាំ។

   ដារិទ្ធមានរូបរាងស្គម ស្តើង ខ្ពស់ នឹងមានអត្តចរិតដូចស្រីអ៊ីចឹង ប៉ុន្តែគេជាមនុស្សរួសរាយ ចិត្តល្អ ហើយថែមទាំងរៀនពូកែទៀតផង។ គ្រួសាររបស់គេក៏មិនជាធូរធារប៉ុន្មានឡើយ។ ដារ៉េតនិងដារិទ្ធ នៅផ្ទះជិតគ្នា និងជាមិត្តជិតស្និទនឹងគ្នាតាំងពីតូចៗម្លេះ។ សឹងតែគ្រប់ពេលទាំងអស់ ពួកគេទាំងពីរ តែងតែទៅណាជាមួយគ្នាដួចលលកញីឈ្មោលអ៊ីចឹង។

   ដោយឃើញមានចំណីអាហារជាច្រើនដូចជា ក្រូចពោធិសាត់ ផ្លែប៉ោម ដូងខ្ចីពីរបីផ្លែ រួមទាំងទឹកដោះគោឆៅពីរឡូ និងទឹកបរិសិទ្ធចំណុះមួយលីត្រកន្លះមួយយួរ នៅលើគ្រែក្បែរចុងជើង អ្នកជំងឺដារិទ្ធ នរៈក៏សួរដារ៉េត.....
   -"របស់របច្រើនម្លេះ.....ឪពុកម្តាយដារិទ្ធបានដឹងហើយឬ?"
   -"ពួកគាត់បានដឹងហើយ.....គឺខ្ញុំបានទូរស័ទ្ទប្រាប់គាត់តាំងពីនៅក្នុងឡានតាមផ្លូវមកម្លេះ! ពួកគាត់ ភ័យព្រួយខ្លាំងណាស់ តែមុនឯងមកដល់អម្បាញ់ម៉ិញ ខ្ញុំក៏បានចុចទៅជម្រាបម្តងទៀត ប្រាប់ពីស្ថានភាពរបស់ដារិទ្ធ ហើយគាត់ថានៅតាមផ្លូវ មកដល់កំពង់ចម្លងអ្នកលឿងហើយ!"
   -"បើអ៊ីចឹងគាត់ទាំងពីរអត់នៅភ្នំពេញទេឬឥឡូវហ្នឹង?" នរៈសួរភ្លាម។
   -"ម៉ាក់ប៉ាដារិទ្ធបានទៅចូលរួមពិធីមង្គលការបងប្អូននៅឯខេត្រព្រៃវែងតាំងពីម្សិលម្ង៉ៃម្លេះ.....ហើយ ចំណីអាហារ រួមទាំងថ្នាំពេទ្យមួយថង់នេះទៀត គឺរចនាជាអ្នកទិញមកជូនទេ!"
   -"Wow! That's great! That's very kind of her! When did she leave here?" នរៈឆ្លើយឆ្លងទៅកាន់ដារ៉េតជា ភាសាអង់គ្លេស ដែលមានន័យថា៖ អស្ចារ្យណាស់! ពិតជាប្រពៃណាស់! នាងចំជាចិត្តល្អមែន! ហើយចុះនាងចាកចេញពីទីនេះតាំងពីអង្កាល?
   -"Almost an hour ago! She'll be back soon!" ដារ៉េតក៏ប្រទាក់ក្រឡាជាភាសាអង់គ្លេសវិញដែល មានន័យថា៖ រចនាបានចេញទៅជិតមួយម៉ោងហើយ ហើយថានាងនឹងត្រឡប់មកវិញឆាប់ៗទេ។
   -"Oh, well! Why didn't you get in the car at that time?" ដារ៉េតបន្តការជជែគ្នាខ្សឹបៗដោយសួរនរៈ ទាំងអាការៈងឿងឆ្ងល់ជាភាសាអង់គ្លេសដដែល មានន័យថា៖ អូហ៏.....ហើយចុះពេលនោះម៉េចក៏ ឯងមិនឡើងជិះឡានមកជាមួយគ្នា?

   នរៈនៅស្ងៀម តែញញឹមលាក់កំណួច ហើយបោះជំហានទៅរកចំណីអាហារដែលរចនាទិញជូន អ្នកជំងឺដារិទ្ធ រួចដាក់ក្រូចពោធិសាត់មួយឡួ ទឹកដោះគោឆៅមួយឡួដែលកម្លោះយើងបានទិញមក ដែរ ទុកនៅក្បែរនោះជាមួយគ្នា។ នរៈយកដៃស្តាំអង្អែលដបទឹកសុទ្ធមួយដែលមាននៅសល់ទឹក ប្រហែលពាក់កណ្តាល នឹកទៅដល់ព្រឹត្តការណ៍កាលពីព្រឹកម៉ិញ គឺខណៈពេលដែលដារ៉េតបើកម៉ូតូ ឌុបដារិទ្ធដោយមាននរៈជិះពីក្រោយទប់ខ្លួនអ្នកជំងឺ និងរួមដំណើរដោយមិត្តភ័ក្តជិះម៉ូតូបី បួនគ្រឿង ផ្សេងទៀត។

   .....គ្រាន់តែមកដល់ខ្លោងទ្វាសាលាចេញមកកាន់ផ្លូវធំ ម៉ូតូដារ៉េតក៏ឈប់ង៉ក់ ស្ទើរតែជ្រុលទៅបុក រថយន្ត Toyota Corolla ពណ៌សមួយគ្រឿង ដែលពេលនោះក៏កំពុងបត់ចូលមកក្នុងសាលាដោយ បញ្រ្ចាសគ្នានឹងក្រុមម៉ូតូរួមដំណើរដឹកដារិទ្ធទៅកាន់មន្ទីរពេទ្យ។ ដោយសារដារ៉េតបើកម៉ូតូហើយ បញ្ឈប់ទាំងប្រថុចញ៉ុច មិនឲ្យសញ្ញាអ្វីដល់នរៈបានដឹងជាមុន បណ្តាលឲ្យនរៈទប់ខ្លួនស្ទើរតែមិន ជាប់ ប៊ិះរបូតអ្នកជំងឺធ្លាក់ពីលើម៉ូតូ។ នៅពេលដែលម៉ូតូឈប់ភ្លាមៗ ម៉ូតូក៏ផ្អៀងរកកលចង់ដួលទៅ ខាងស្តាំ នរៈក៏រហ័សទម្លាក់ជើងខាងស្តាំជាន់លើដីជួយទប់...ដៃឆ្វេងរបស់គេទ្រក្បាលដារិទ្ធ រីឯ ដៃស្តាំឱបចង្កេះជាប់។រវល់តែខំទប់ម៉ូតូកុំឲ្យដួល​ជាពិសេសអ្នកជំងឺដារិទ្ធកុំឲ្យធ្លាក់នរៈមិន បានចាប់អារម្មណ៍ថានៅខាងមុខជារថយន្តនរណាឡើយ។ ស្រាប់តែកម្លោះយើងមានអាម្មណ៍ថា ក្លិនដ៏ក្រអូប ប្រហើរស្រទន់ រសាត់មកប៉ះនឹងច្រមុះរបស់គេ និងឭសម្លេងសួរក្នុងលក្ខណៈភ័យ និងភ្ញាក់ផ្អើល.....
   -"ដារ៉េត.....រួចចុះដារិទ្ធយ៉ាងម៉េចហ្នឹង?" អ្នកបើកឡានសួរពីចម្ងាយបន្ទាប់ពីចុះចេញពីរថយន្ត ដើរមកកាន់ដារ៉េតដែលកំពុងតែឈរជ្រែងជើងទាំងសងខាង គូទហើបចេញពីកែប ដៃទាំងពីរប្រឹង ទប់ចង្កូតម៉ូតូកំឲ្យដួល។
   -"គាត់ប្រហែលជាខ្យល់គ .....តែក៏មិនទាន់ដឹងច្បាស់ដែរ!" ដារ៉េតឆ្លើយតប។
   -"អ៊ីចឹង? .....ម៏យកគាត់ដាក់ចូលឡានមក៏.....ខ្ញុំជួយជូនគាត់ទៅ!"
ដោយមិនចាំបាច់មាននរណាប្រាប់ទាន់ នរៈលើកបីដារិទ្ធវឹង រីឯដារ៉េតស្ទុះចុះពីលើម៉ូតូ ដាក់ចន្ទុល សឹងតែមិនជាប់ មកជួយទ្រអ្នកជំងឺចូលរថយន្ត ដោយដារ៉េតចូលទៅក្នុងឡានមុន អង្គុយនៅផ្នែក ខាងក្រោយ ចំណែកឯនរៈនិងមិត្តភ័ក្តពីរ បីនាកទៀតជួយទ្រក្បាល និងខ្លួនដារិទ្ធចូលក្នុងរថយន្ត ថ្នមៗ ដោយមានដារ៉េតចាំទទួលបីត្រកងបន្តនៅខាងក្នុងជាស្រេច។

   នរៈសឹងតែមិនចង់ដើរចេញពីមាត់ទ្វាររថយន្តទេ គេចង់នៅឈរស្រូបក្លិនដ៏ក្រអូបត្រជាក់ដែល ភាយចេញពីក្នុងឡាន។ ក្លិនដ៏ក្រអូបនេះធ្វើឲ្យអារម្មណ៍កម្លោះនរៈស្ទើរតែវង្វេងវង្វាន់ទៅហើយ។ ដោយគិតថាខ្លួនជាប្រុស ថែមទាំងមិនមែនជាមិត្តជិតស្និទ សូម្បីតែនិយាយឆ្លើយឆ្លងគ្នាជាមួយម្ចាស់ រថយន្តក៏មិនដែលផងនោះ នរៈក៏ថយចេញពីទ្វារឡានបន្ទាប់ពីដាក់ដារិទ្ធឲ្យដេក ទម្រេតស្រួលបួល នៅលើភ្លៅដារ៉េត រួចងាកនិយាយប្រាប់មិត្តភ័ក្តពីរនាក់ដែលបានជួយលើកដារិទ្ធដាក់ចូលរថយន្ត មានស្រីម្នាក់ និងប្រុសម្នាក់រួមដំណើរជាមួយដារ៉េត និងម្ចាស់រថយន្តដ៏ស្រស់សោភារចនា ដឹកអ្នក ជំងឺទៅកាន់មន្ទីរពេទ្យ។

   -"Excuse me! Does anybody have Rachna's phone number?" នរៈបិទសៀវភៅ Cause and Effect រួចងាកសួរមិត្តរួមថ្នាក់ដែលនៅជួរតុម្ខាងនៃខាងស្តាំដៃជាភាសាអង់គ្លេសថាតើមាននរណាស្គាល់ លេខទូរស័ព្ទរបស់រចនាដែរឬទេ។
   -"Yes, I do. Let me search it on my mobile phone!" វាសនាដែលជាប្រធានថ្នាក់ឆ្លើយតបវិញថាគាត់ មាន.....គាត់សុំឆែកមើលក្នុងទូរស័ព្ទរបស់គាត់សិន។

សូមរង់ចាំអានវគ្គបន្ត

ឈាមខ្មែរ

បទចម្រៀងសម័យដើមដែលខ្ញុំចូលចិត្តស្តាប់ នឹង ពេញចិត្តបំផុត

   ខ្ញុំមិនដឹងច្បាស់ថាចំណងជើងបទចម្រៀងមួយនេះមានឈ្មោះថា "បណ្តាំស្នេហ៍ស្នង ឬ បណ្តាំមុនអារុណរះ" នោះទេ ហើយក៏មិនដឹងថាអ្នកណានិពន្ធដែរ ទាំងបទភ្លេង និងទំនុកច្រៀង!  ខ្ញុំធ្លាប់បានស្តាប់បទនេះម្តងកាលខ្ញុំមានអាយុប្រហែល១៣ឆ្នាំ។ កាលណោះខ្ញុំបានឭគេចាក់បទនេះតាមមេក្រូ (ឧគ្ឃោសនសព្ទ) ក្នុងពិធីបុណ្យដាភូមិប្រចាំឆ្នាំនៅភូមិពោធិស្មាត ឃុំជើងកើប ស្រុកកណ្តាលស្ទឹង ខេត្តកណ្តាល គឺជាស្រុកភូមិដែលខ្ញុំធ្លាប់រស់នៅកាលពីតូចជាមួយមីងពូរបស់ខ្ញុំនៅទីនោះ។

 

   ស្ទើរតែគ្រប់ពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមច្រៀងខារ៉ាអូខេ ខ្ញុំតែងតែច្រៀងបទនេះមុនគេ! និយាយរាងអួតបន្តិចចុះ! ខ្ញុំច្រៀងបទនេះពិរោះគ្រាន់បើ ពីព្រោះសម្លេងរបស់ខ្ញុំហាក់ដូចជាស៊ីសមគ្នានឹងបទមួយនេះណាស់! 

ហិ ហិ ហិ!!!!

 

"សោភានីមាសបង" ពិតជាបទចម្រៀងដែលតែងតែធ្វើឲ្យខ្ញុំស្ទើរតែស្រក់ទឹកភ្នែកគ្រប់ពេលដែលខ្ញុំស្តាប់​ ពីព្រោះខ្ញុំនឹកអាណិតតួអង្គប្រុសជាពន់ពេក!

ប្រលោមលោករឿង

 សួស្តីប្រិយមិត្តអ្នកអានជាទីមេត្រី!

ជាបឋមខ្ញុំសូមទោសទុកជាមុន រាល់កំហុសខុសឆ្គងដោយអចេតនាផ្នែកអក្ខរាវិរុទ្ធនៃខេមរៈភាសា ជាពិសេសខ្លឹមសារ អត្ថន័យ អត្ថរូប និងអត្ថរស  ដែលមាននៅក្នុងប្រលោមលោកដ៏ថ្មីសន្លាងមួយនេះ។ ខ្ញុំមិនមែនជាកវីឬអ្នកនិពន្ធអាជីពឡើយ។ ការតែងនិពន្ធគ្រាន់តែជាចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់ខ្ញុំ ក្នុងពេលទំនេរពីការងារតែប៉ុណ្ណោះ ហើយនេះជាស្នាដៃទី២របស់ខ្ញុំផ្នែកប្រលោមលោក បន្ទាប់ពីប្រលោមលោកខ្នាតខ្លីមួយ "រឿង រាត្រីពណ៌ក្រហម"។ 

 គ្រប់ឈុតឆាក ខ្លឹមសារ អត្ថន័យ ទីកន្លែង នាមតួអង្គ គឺបង្កើតឡើងទៅតាមការស្រមើស្រមៃរបស់

ខ្ញុំតែប៉ុណ្ណោះ! អត្ថន័យក្នុងប្រលោមលោកនេះ ពុំមានចេតនាបង្ហាញពីរឿងរ៉ាវ នៃជីវិតរបស់បុគ្គលណាម្នាក់ឡើយ ហើយបើមានឈ្មោះ ឬផ្នែកណាមួយនៃប្រលោមលោកនេះ មានភាពដូច ឬស្រដៀងទៅនឹងបុគ្គលណាមួយ ទាំងនោះគ្រាន់តែការចៃដន្យប៉ុណ្ណោះ!

 ខ្ញុំដែលជាអ្នកសរសេររឿងនេះ សូមធានាអះអាងថា វាគឺជាប្រលោមលោកដែលប្រសូត្រឡើងចេញពីគំនិត និងវិចារណញ្ញាណរបស់ខ្ញុំដ៏ពិតប្រាកដ ដោយពុំបានលួចចម្លង យកលំនាំ បកប្រែ កែសម្រួល ពីស្នាដៃរបស់នរណាម្នាក់សោះឡើយ។ 

 ខ្ញុំពេញចិត្តទទួលយកជានិច្ចរាល់ការរិះគន់ កែលម្អ ពីប្រិយមិត្តអ្នកអានទាំងអស់។

ឈាមខ្មែរ

 

ម្ចាស់កែវភ្នែក

១

ការងារថ្មី

     ស្ថិតក្រោមកំដៅថ្ងៃដ៏ស្ងួតហែង ស្ងប់ខ្យល់ សូម្បីតែស្លឹកឈើក៏មិនកំរើកផង មានតែម៉ូតូ និងរថយន្ត   រត់បញ្រា្ចសទិសគ្នាទៅមក  បញ្ចេញសំលេងឡើងទ្រហ៊ឹង លាយឡំសំលេងស៊ីផ្លេមិនដាច់សូរ យុវជន  ម្នាក់អាយុប្រហែល​ ២៥ឆ្នាំ មានទឹកមុខហត់នឿយ ញើសជោគពេញខ្លួន ស្ថិតក្នុងសម្លៀកបំពាក់ជា   និស្សិត កំពុងបណ្តើរម៉ូតូ ដើរយ៉ាងញាប់ជើងតាមបណ្តោយមហាវិថីសហព័ន្ធរុស្ស៊ី ពីកើតមកលិច ឆ្ពោះទៅកាន់សាលារៀនរបស់គេ។

     ‍‍‌-"ម៉េចហើយអាអូន បណ្តើរទៅហើយម៉ូតូ? អូហ៎....បែកកង់....ប្រឡងផង....ដូចគេទើបតែចូលទេ

អាអូនស្រូតតិចទៅ!" អ៊ុំប្រុសម្នាក់ដែលជាអ្នកទទួលខុសត្រូវថែរក្សាកង់ម៉ូតូក្នុងបរិវេណសាលា ស្រែកសួរយុវកម្លោះយើងពីចម្ងាយ។ ដោយមិនបានត្រៀមចំលើយទុកជាមុន ណាមួយដោយសារ ហត់នឿយនិងប្រញាប់រួសរាន់ទៅប្រឡងផង យុវជនយើងមិនបានឆ្លើយតបឡើយ គេគ្រាន់តែ     ញញឹមដោយសម្លឹងនាឡិកាដែលពាក់នៅលើដៃរបស់គេនិងទទួលយកសំបុត្រផ្ញើម៉ូតូ ខណៈ

អ៊ុំប្រុសម្នាក់នោះចាប់បណ្តើរម៉ូតូរបស់យុវជនយើងយកទៅទុក។ កម្លោះយើងដើរផងរត់ផងសំដៅ

ទៅថ្នាក់រៀន ហើយមើលនាឡិកា ឃើញថាយឺត៩នាទីហើយ។

​ -"Hi! You have been late, Norak!" លោកគ្រូអនុរក្សម្នាក់ដែលឈរនៅខាងក្រៅមាត់ទ្វាបន្ទប់ប្រឡង សួរយុវកម្លោះយើងព្រមទាំងឆ្លៀតមើលនាឡិការបស់គាត់បណ្តើរ។ នរៈលើកដៃសំពះលោកគ្រូព្រមទាំង ឆ្លើយប្រាប់ពីមូលហេតុដែលខ្លួនមកយឺត។

   -"I'm sorry for being late, teacher! My motorbike's had a flat tyre and 

I had to walk it from The Pediatric Hospital." នរៈនិយាយសុំទោសយ៉ាងសុភាពទៅ

កាន់លោកគ្រូដោយប្រាប់ថាម៉ូតូរបស់គេ  បែកកង់ហើយគេត្រូវបណ្តើរវាតាំងពីមន្ទីពេទ្យកុមារ

មកម្លេះ។ លោកគ្រូអនុរក្សញញឹមទទួលការដោះសាររបស់កម្លោះយើង ហើយតបថាមិនជាថ្វីទេ ការប្រឡងទើបតែចាប់ផ្តើមប៉ុណ្ណោះ។

   -"That's alright! We've just started!"

   អង្គុយលើបង់ថ្មមួយក្រោមដើមឈើដែលមានម្លប់យ៉ាងត្រជាក់ល្ហឹម វាយោបក់មកល្ហើយត្រសៀកៗ នរៈកំពុងអានសៀវភៅវេយ្យាករណ៍ភាសាអង់គ្លេសយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ ជាការរម្លឹកឡើងវិញខ្លះៗ មុនការប្រឡងម៉ោងទីពីរឈានចូលមកដល់។ សម្លេងដ៏ស្រួយស្រទន់មួយបង្ហើរចេញពីក្រោយខ្នង
នរៈធ្វើឲ្យគេភ្ញាក់កន្ត្រាក់អារម្មណ៍ចេញពីភាពជក់ស្លុងលើមេរៀន។
   -"បងហេតុអីក៏មកយឺតមេ្លះថ្ងៃនេះ ដឹងថាជាថ្ងៃប្រឡងដែរ?" នរៈបិទសៀវភៅកាន់ជាប់នៅដៃខាង ស្តាំ ហើយក្រោកឈរបែរទៅរកម្ចាស់សម្លេងទាំងញញឹមពព្រាយនិងសុភាពរាបសា។ 
   -"ដោយសារតែម៉ូតូបែកកង់ហ្នឹងណា៎ បានជាមកយឺត! ហើយចុះអូនធ្វើបានចប់សព្វគ្រប់ទេ?" នរៈតបសម្តីទៅកាន់ស្រស់ស្រីដោយទឹកមុខស្រស់ស្រាយថែមទាំងសួរអំពីការប្រឡងដែលទើបតែ បញ្ចប់ម៉ោងទីមួយមុននេះបន្តិច។
  -"Well, everything's been completely done!" ឆោមឆវីឆ្លើយតបទៅកាន់អ្នកកម្លោះយើងដោយបញ្ជាក់ ថាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងធ្វើហើយទាំងអស់។ ពួកគេអង្គុយជជែកគ្នារំលឹកមេរៀនខ្លះៗសម្រាប់ការប្រឡងក្នុង ម៉ោងក្រោយនេះទៀតប្រកបដោយភាពថ្លៃថ្នូរនិងស្និទស្នាលក្នុងលក្ខណៈមិត្តរួមថ្នាក់ជាមួយគ្នា។ 


   រចនាជានារីមានសម្រស់ផូរផង់ សំបុរសរបៀបកូនកាត់ចិន កំពស់សមល្មម ភ្នែករាងតូចតឹងបន្តិច តែច្រមុះស្រូចលក្ខណៈនារីអាស៊ី មានភាពវាងវៃ ស្វាហាប់ រួសរាយ ចរិតថ្លៃថ្នូរ និងចិត្តល្អទៀតផង។ នាងជាកូនច្បងក្នុងចំណោមបងប្អូនប្រុសស្រី៣នាក់ នៃគ្រួសារមួយដែលជាអ្នកជំនួញនិង មន្ត្រី រាជការ។ អាចនិយាយបានថា នាងគឺជាកូនស្រីអ្នកមានក្នុងត្រកូលអភិជនមួយក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ។ 


   រចនានិងនរៈសុទ្ធតែជានិសិត្សឆ្នាំទី៣ផ្នែកអក្សរសាស្រ្តអង់គ្លេសនៅសកលវិទ្យាល័យជាមួយគ្នា។ ពួកគេបានចាប់ផ្តើមស្គាល់គ្នាតាំងពីឆ្នាំទី១មកម្លេះ ហើយចំណងមិត្តភាពរបស់ពួកគេទាំងពីរក៏លើស ពីភាពជាមិត្តរួមថ្នាក់ផងដែរ តែពួកគេតែងតែគោរពឲ្យតំលៃគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយក៏មិនដែលប្រព្រឹត្តអ្វីឲ្យខុសជ្រុលជ្រួសពីគន្លងប្រពៃណីខ្មែរយើងឡើយ។ ថ្វីត្បិតតែរចនាជាកូន អ្នកមានមន្រ្តីធំមែន តែនាងពុំដែលមានភាពក្រអឺតក្រទម អួតអាង ឆ្មើងឆ្មៃ វាយឬកឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ នាងមានចរិតសុភាព ថ្លៃថ្នូរ ចិត្តល្អ​ដែលជានិស្ស័យធម្មជាតិរបស់នាងតាំងពីកំណើតនិង គួបផ្សំនឹងចំណេះដឹងដ៏ជ្រៅជ្រះរបស់នាងផង។ មិត្តរួមថ្នាក់ទាំងអស់គោរព រាប់អាន នឹងកោតសរសើ នាងជានិច្ច។ ជារឿយៗ នាងតែងតែចំណាយប្រាក់ផ្ទាល់ខ្លួនក្នុងការទិញសៀវភៅ និងសម្ភារៈសិក្សា ផ្សេងៗជូនមិត្តណាដែលមានការខ្វះខាត ហើយនាងពុំដែលគិតពីគុណស្រ័យឬសំណងអ្វីឡើយ។ ហើយអ្វីដែលកាន់តែល្អជាងនេះទៀតនោះ រចនាគឺជាបុគ្គលិកស្ម័គ្រចិត្ត ធ្វើការឲ្យអង្គការជួយកុមារកំព្រា និងជនក្រីក្រមួយដោយពុំទទួលកំរ៉ៃអ្វីទាំងអស់។


   បើនិយាយពីឪពុកម្តាយរបស់នាងវិញ ពួកគាត់គឺជាអ្នកមានគុណពោរពេញដោយព្រហ្មវិហារធម៌  ចំពោះកូនគ្រប់ៗរូប។ ពួកគាត់ក៏មានចរិតនិស្ស័យដូចរចនាដែរ។ លោកស្រីដួង រាជនី និងលោកចន្ទ ចំណាប់ មានកូនតែបីនាក់ប៉ុណ្ណោះ គឺស្រីពីរ និងប្រុសមួយ ហើយរចនាជាកូនស្រីបងគេ។ លោកទាំងពីរតែងតែធ្វើបុណ្យដាក់ទានដល់ជនក្រីក្រ ឧបត្ថមថវិកា គ្រឿងបរិភោគ និងសម្ភារៈ
ប្រើប្រាស់ផ្សេងៗជូនដល់អង្គការ សមាគមសប្បុរសធម៌ និងគ្រួសារក្រីក្រនានាពុំសូវដាច់ឡើយ។ ទាំងម្តាយ ទាំងឪពុករបស់រចនាសុទ្ធតែជាអ្នកជំនួញ ដែលមានភាពវៃឆ្លាត ចំណេះដឹងខ្ពង់ខ្ពស់ខាង ពាណិជ្ជកម្ម សេដ្ឋកិច្ច និងហិរញ្ញវត្ថុ។ ពួកគាត់ក៏ជាមន្ត្រីរាជការក្នុងជួររដ្ឋាភិបាលដោយកាន់មុខតំណែងគួរសមផងដែរ។


   រីឯនរៈវិញ គេនិងក្រុមគ្រួសាររបស់គេមិនមែនជាអ្នកភ្នំពេញឡើយ។ នរៈមានស្រុកកំណើត នៅឯខែត្រកំពង់ស្ពឺ ហើយក៏ធំដឹងក្តីនៅទីនោះដែរ។ ពួកគេបានផ្លាស់មករស់នៅក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ បានជិត៦ឆ្នាំហើយ។ កាលពីនៅឯខែត្រកំពុងស្ពឺ នរៈនិងក្រុមគ្រួសារជាអ្នកប្រកបរបរកសិកម្ម ធ្វើស្រែ ចំការ ហើយគ្រួសារនរៈមានដីស្រែត្រឹមតែជាងមួយហិកតាប៉ុណ្ណោះ។ របរធ្វើស្រែចំការរបស់ពួកគេតែមួយមុខ មិនអាចឲ្យជីវភាពរស់នៅបានធូរធារឡើយ ទោះបីគ្រួសារនរៈមានតែសមាជិកបួននាក់ក៏ដោយ។ កាលណោះនរៈត្រូវជួយការងារឪពុកម្តាយតាំងពីគេមានអាយុ១០ឆ្នាំម្លេះ តែនរៈមិនដែលចោលការសិក្សាឡើយ ជាពិសេសឪពុកម្តាយនរៈតែងតែជួយជ្រោមជ្រែង ជំរុញកូនៗ ឲ្យខិតខំរៀនសូត្របានចេះដឹងជ្រៅជ្រះ ទោះជាលោកទាំងពីរត្រូវទទួលការលំបាកសព្វបែបយ៉ាងក្នុងការផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារក៏ដោយ។

   នៅពេលនរៈប្រលងបាក់ឌុបជាប់ក្នុងឆ្នាំ២០០៤ ឪពុកម្តាយនរៈពុំទាន់មានលទ្ធភាពឲ្យនរៈបន្តការ
សិក្សាថ្នាក់មហាវិទ្យាល័យភ្លាមឡើយ ហើយពេលនោះនរៈត្រូវបង្ខំចិត្តដាក់ពាក្យចូលបំរើការងារជា
សន្តិសុខឯកជនឲ្យក្រុមហ៊ុនមួយក្នុងទីរួមខេត្តកំពង់ស្ពឺដោយទទួលប្រាក់បៀវត្សមិនដល់មួយរយដុល្លាផង
ក្នុងមួយខែ។ ប៉ុន្តែបា្រក់នោះក៏អាចជួយសម្រាលបន្ទុកការខ្វះខាតគ្រួសារបានមួយចំនួនធំដែរ! 

   លទ្ធផលប្រឡងឆមាសលើកទីមួយបានបង្ហាញថា នរៈនិងរចនាសុទ្ធតែទទួលបានលទ្ធផលល្អដូចគ្នា។ ថ្ងៃអាទិត្យនេះចំថ្ងៃដាច់ខែ នរៈត្រូវទៅធ្វើការមុនមួយម៉ោងដើម្បីចូលរួមប្រជុំប្រចាំខែនៅឯកន្លែងធ្វើការ នឹងបើកប្រាក់ខែ។ នរៈមានតួនាទីជាអ្នកគិតលុយក្នុងក្លឹបកម្សាន្តមួយ។ គេទទួលបានប្រាក់ខែ១៣០ដុល្លាប៉ុណ្ណោះក្នុង  មួយខែ រួមផ្សំប្រាក់ធិប (Tip មានន័យថា លុយដែលភ្ញៀវអោយដល់បុគ្គលិកទុកជាការតបស្នងនូវការបំរើរបស់បុគ្គលិកដល់ពួកគេ ដែលភាសាខ្មែរយើងតែងហៅ លុយធិប ឬទឹកតែ)។ តាមពិតនរៈពុំសូវពេញចិត្តការងារនេះប៉ុន្មានទេ តែដោយសារមានពេលវេលាអំណោយ ផលដល់ការសិក្សាររបស់គេនៅឯសាកលវិទ្យាល័យ និងចំណូលបានគួរសមផង ទើបគេសម្រេចចិត្តធ្វើការនៅទីនោះជាបណ្តោះអាសន្នសិនទៅ។

   -".............. ដូចេ្នះចាប់ពីស្អែកទៅនរៈត្រូវផ្លាស់ទៅធ្វើជាជំនួយការផ្ទាល់របស់ខ្ញុំនៅក្នុងOffice ហើយតំណែងចាស់របស់នរៈនឹងមានអ្នកថ្មីមកជំនួសក្នុងយប់នេះតែម្តង​ ហើយនរៈត្រូវជួយ ណែនាំ បង្ហាត់បង្ហាញអ្នកថ្មីខ្លះៗផងដើម្បីឲ្យគេយល់សិនដែរ។" លោកតារា ដែលជា Manager (អ្នកគ្រប់គ្រងបុគ្គលិក)នៅក្នុងក្លឹបដឹកនាំការប្រជុំនេះ។ មកដល់ចំនុចនេះកម្លោះនរៈមានការភ្ញាក់ផ្អើល

យ៉ាងខ្លាំងពីព្រោះអ្នកកម្លោះយើងពិតជាមិនបានដឹងជាមុនសោះថាលោកតារាតំឡើងតំណែងរបស់គេ  ដោយមិនបានឲ្យរូបគេនិងអ្នករាល់គ្នាបានដឹងជាមុន។ តាមពិតលោកតារាមានបំណងយកនរៈធ្វើជា ជំនួយការរបស់គាត់យូរមកហើយ តែលោកខ្លាចមានការជំទាស់ពីបុគ្គលិកផ្សេងៗទៀត ពីព្រោះនរៈទើបតែចូលមកធ្វើការនៅទីនេះបានប៉ុន្មានខែប៉ុណ្ណោះ ម្យ៉ាងវិញទៀតលោកតារាក៏ទើប  តែទទួលបានការយល់ព្រមពីថៅកែធំនៅសង្ហិបុរីផងដែរ។ លោកតារាជ្រើសរើសយកនរៈ ព្រោះនរៈ យល់ដឹងភាសាអង់គ្លេសបានល្អ អាចទំនាក់ទំនងជាភាសានេះជាមួយថៅកែធំបាន និងមានអត្តចរិត គួរឲ្យទុកចិត្តទៀតផង។ 

   

   ពោលពីបុរសសង្ហានរៈយើងវិញ គេសប្បាយនឹងពេញចិត្តតំណែងថ្មីនេះណាស់ ពីព្រោះគេនឹងត្រូវនៅក្នុង Office ឆ្ងាយពីភាពអ៊ូអរ ជាពិសេសផ្សែងបារីដែលបុរសយើងមិនចូលចិត្ត ទាល់តែសោះ។ អរផង ភ័យផង និយាយលាយឡំដោយក្តីរំភើប បន្ទាប់ពីលោកតារាអនុញ្ញាតិឲ្យមាន ការបញ្ចេញយោបល់ម្នាក់ម្តង។ 

   -"ខ្ញុំ....សូមអរគុណបងតារា......នឹងសូមអរគុណ....ហ្អឺ...មិត្តរួមការងារទាំងអស់ ដែលគាំទ្រ នឹងលើក ទឹកចិត្តដល់រូបខ្ញុំ ហើយខ្ញុំនឹងខិតខំបន្ថែមទៀតក្នុងការរួមសហការការងារជាមួយមិត្តរួមការងារទាំង  អស់ដើម្បីឲ្យក្លឹបយើងកាន់តែមានអតិថិជនច្រើននឹងរីកចំរើនទៅមុខទៀត។" សម្លេងទះដៃអបអរសាទលាន់ឭប្រាវៗជាមួយស្នាមញញឹមពេញចិត្តពីបុគ្គលិកទាំងអស់ចំពោះនរៈ។ មិត្តរួមការងារទាំងអស់គោរពស្រឡាញ់ រាប់អាននរៈគ្រប់ៗគ្នា ពីព្រោះនរៈមានចរិតរួសរាយ នឹងចេះយល់អាធ្យាស័្រយចំពោះមិត្តរួមការងារទាំងអស់។ រីឯលោកតារាវិញក៏សប្បាយចិត្តណាស់  ដែរ ដែលនរៈពេញចិត្តមុខតំណែងថ្មីដែលគាត់ប្រគល់ឲ្យ នឹងគិតថានឹងបានធូរដៃធូរជើងច្រើនពេល បាននរៈជួយសម្រាល។

   យប់នេះក៏ដូចជាយប់សព្វដងដែរ នរៈចេញពីធ្វើការមកដល់ផ្ទះវិញនៅម៉ោងប្រហែល៣ទៀបភ្លឺ ហើយ ម្តាយរបស់គេតែងតែអង្គុយរង់ចាំផ្លូវកូនប្រុសរបស់គាត់ជានិច្ច។ មិនទាន់ទាំងដាក់ចន្ទុលម៉ូតូស្រួលបួលផង កម្លោះនរៈវាចាទៅកាន់អ្នកមានគុណរបស់ខ្លួនទាំងអាការៈសប្បាយជាពន់ពេក។

   -"ម៉ែ....ខ្ញុំបានផ្លាស់មុខតំណែងហើយ និងប្រាក់ខែក៏បានច្រើនជាងមុនដែរ។"

   -"ហ្អ៎! ..បើអញ្ចឹងកូនទៅធ្វើអីវិញទៅ ហើយនៅកន្លែងណាដែរកូន?" ម្តាយនរៈសួរក្នុងភាពភ្ញាក់ផ្អើលដោយគាត់ពុំបានដឹងពីស្ថានការណ៍ពិតប្រាកដ។ 

   -"ខ្ញុំនៅធ្វើការកន្លែងដដែលហ្នឹងណា៎ម៉ែ... គ្រាន់តែខ្ញុំឈប់ធ្វើជាអ្នកគិតលុយទៀតហើយ ព្រោះបងតារាឲ្យខ្ញុំធ្វើជាជំនួយការផ្ទាល់របស់គាត់វិញ។" 

   -"ហ៊ឹ! បើអញ្ចឹងនៅកន្លែងដដែលទេ......វាក៏ល្អម្យ៉ាងដែរកូន! តែដូចម៉ែធ្លាប់បា្រប់កូនហើយ ម៉ែមិនចង់ឲ្យកូនឯងធ្វើការពេលយប់សោះ ជាពិសេសកូនជិះម៉ូតូតាំងពីកន្លែងធ្វើការរហូតដល់ផ្ទះ យប់ៗដូចេ្នះ ម៉ែតែងតែនឹកភ័យព្រួយបារម្ភពីសុវត្តិភាពកូនខ្លាំងណាស់! បើអាចរកការងារពេលថ្ងៃធ្វើបាន កូនគួរតែឈប់ធ្វើការពេលយប់ទៅហ្អី....កូន?" នេះជាលើកទីរាប់ ភ្លេចហើយដែលម្តាយនរៈដាស់តឿន នឹងទទូចឲ្យកូនកម្លោះតែមួយរបស់គាត់ ឈប់ធ្វើការពេលយប់ ពីព្រោះគាត់ខ្លាចមានរឿងរ៉ាវ ឬគ្រោះថ្នាក់អកុសលជាយថាហេតុណាមួយកើតឡើងចំពោះកូនគាត់ ជាពិសេសអំពើប្លន់ បាញ់ប្រហារ សម្លាប់មនុស្សស្រស់ៗ ពីពពួកសង្គមងងិតដែលបានបាញ់សម្លាប់មនុស្ស ប្លន់យកម៉ូតូ ឬសម្ភារៈមានតម្លៃផ្សេងៗ

ពីជនស្លូតត្រង់ដោយមិនរើសមុខសោះឡើយ។
   -"ខ្ញុំក៏មានក្តីបារម្ហនឹងតែងតែប្រុងប្រយ័ត្នដែរម៉ែ.....ហើយខ្ញុំក៏ចង់ផ្លាស់ប្តូរការងារដែរ ប៉ុន្តែជាទូទៅការងារពេលថ្ងៃតម្រូវឲ្យយើងធ្វើការពេញមួយថ្ងៃ.....ឯខ្ញុំត្រូវរៀនពេលរសៀល ពីព្រោះនៅសាលារបស់ខ្ញុំរៀននោះមិនអនុញ្ញាតឲ្យសិស្សផ្លាស់ប្តូរវេនរៀនស្រេចតែចិត្តឡើយ។" នរៈឆ្លើយតបទៅកាន់អ្នកមានគុណបណ្តើរ ស្រាយថង់នំបុ័ងសាច់ និងទឹកក្រឡុកបណ្តើរ ដែលជារើយៗកម្លោះនរៈទិញអាហារទាំងនេះពីកន្លែងមួយតាមបណ្តោយមហាវិថីព្រះមុនីវង្ស នៅម្តុំអតីតពេទ្យចិន យកមកផ្ញើអ្នកផ្ទះជានិច្ច។ 
 -"តែកូនអាចធ្វើជាគ្រូបង្រៀនដូចមុនទៅ.....រកបង្រៀននៅសាលាណាដែលអាចឲ្យកូនបង្រៀនបានដោយ
មិនជាន់ម៉ោងកូនរៀនណា៎!"
 -"ខ្ញុំក៏គិតឃើញដូចេ្នះដែរ តែខ្ញុំគិតចាំរៀនឲ្យចប់ចុងចប់ដើមសិន ពីព្រោះ.....!"
 -" រួចចុះកូនឯងរៀនចប់អង្កាលទៅ?" ម្តាយនរៈនិយាយកាត់សម្តីកូន។
 -"នៅតែមួយឆ្នាំទៀតទេម៉ែ.....ហើយពេលដែលខ្ញុំរៀនចប់បានសញ្ញាប័ត្រ វាក៏រឹតតែងាយស្រួលស្វែងរកការងារផងដែរ។" 
 -"ហ៊ឹ.....ម៉ែចេះតែបារម្ហ.....ការដែលកូនធ្វើដំណើរពេលព្រលប់យប់ជ្រៅយ៉ាងនេះ.....ម្យ៉ាងទៀតកូនក៏ពុំបានគេងគ្រប់គ្រាន់.....!"
 -"កុំព្រួយបារម្ហពេកម៉ែ.....ខ្ញុំចេះប្រយ័ត្នប្រយែងហើយ.....ម៉ែពិសាសិនទៅ នឹងអាលចូលសំរានវិញ។ ម៉ែ.....នេះជាប្រាក់ខែរបស់ខ្ញុំ.....ខែនេះគេចែកលុយធិបបានរាងគួរសម ហើយចាប់ពីខែក្រោយទៅប្រាក់ខែខ្ញុំក៏ឡើងដែរ តែខ្ញុំមិនទាន់ដឹងថានឹងបានប៉ុន្មានទេ.....ម៉ែ!" នរៈរូតកាបូបស្ពាយយកស្រោមសំបុត្រដែលប្រាក់ខែរបស់គេនៅក្នុងនោះ ហុយឲ្យអ្នកម្តាយ ដែលនេះជាទង្វើកម្លោះយើងធ្វើគ្រប់ពេលដែលនាយយើងបើកប្រាក់ខែ។ បឺតទឹកក្រឡុកបណ្តើរ ដៃទទួលយកប្រាក់ពីកូនបណ្តើរ ម្តាយនរៈតបទៅកាន់កូនដោយសំឡេងគ្រលៗ ពីព្រោះទឹកក្រឡុកខ្លះស្ថិតនៅក្នុងមាត់របស់គាត់នៅឡើយ។
 -"ពីរបីថ្ងៃមុន នារីប្រាប់ម៉ែថា ត្រូវដល់ថ្ងៃបង់ថ្លៃសាលាទៀតហើយ .....ម៉ែគិតថានឹងយកលុយនេះទៅបង្គ្រប់ បង់ឲ្យវាឲ្យហើយតែម្តងទៅ។ រួចចុះកូនមិនយកខ្លះទុកចាយទេហ្អី?" 
 -"មិនអីទេម៉ែ.....ខ្ញុំនៅមានខ្លះទុកគ្រាន់ចាយហើយ.....ហើយពេលដែលខ្ញុំអត់លុយក៏គង់តែមករកម៉ែ
តែដដែលហ្នឹង!" នរៈនិយាយទាំងសើចរលាក់តិចៗ។
 -"ស្រេចតែចិត្តកូនចុះអ៊ីចឹង!"

សូមរង់ចាំអានវគ្គបន្ត

សូមរក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង

ឈាមខ្មែរ